Ποιά η διαφορά,
λέτε, ανάμεσα σε αυτόν τον παντοδύναμο,
μοναδικό, υπεράνω όλων θεό, ο οποίος
χαρακτηρίζει τις βασικότερες θρησκείες,
και ενός φανταστικού παιδικού μας φίλου;
Αυτού που τον δημιουργούμε σε εκείνη
την παιδική ηλικία όπου κανένας δεν μας
δίνει την σημασία που έχουμε ανάγκη .
Η διαφορά
έγκειται σε έναν στοιχειώδη παράγοντα.
Ο θεός και κυρίως οι θρησκείες που τον
εκφράζουν έχουν ξεφύγει από το
ατομικό/προσωπικό επίπεδο και έχουν
αφομοιωθεί στο κοινωνικό σύνολο.
Παρόλα αυτά ,
ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι ο καθένας
απο εμάς έχει διαφορετική εικόνα για
τον θεό; Οι διαφορές αυτές έχουν κυρίως
σχέση με την ίδια την προσωπικότητα του
εκάστοτε ατόμου και τις ψυχολογικές
του ανάγκες. Έτσι ένας εγκληματίας θέλει
έναν φιλεύσπλαχνο θεό, ενώ το θύμα του
εγκληματία εικονίζει έναν θεο τιμωρό.
Οι θρησκείες
αυτές ,επιπλέον ,ασκούν μοναδικό έλεγχο.
Εκμεταλεύονται τους κοινούς φόβους της
ανθρωπότητας και δραστηριοποιούν
μεθόδους ψυχικής κάθαρσης. Ένας βασικός
φόβος είναι αυτός του θανάτου. Ο κάθε
θεός (θρησκεία) έχει και τη δική του
εκδοχή παρηγοριάς. Πόσοι μεταθάνατοι
κόσμοι υπάρχουν τέλος πάντων;
Μια συγκεκριμένη
θρησκεία -χριστιανισμός- , έχει προχωρήσει
και παραπέρα. Έχει μετατρέψει τη
σημαντικότερη ορμή του ανθρώπου (τη
σεξουαλική) σε φόβο, τύψεις και ενοχές.
Μάλιστα για καλύτερες αποδώσεις, συγχωρεί
τις τύψεις και τις ενοχές που η ίδια
έχει δημιουργήσει δίνοντας έναρξη έτσι
σε μια τραγική σχέση φαύλου κύκλου.
Εν κατακλείδι
, για να μην κριτικάρω και να κατηγορώ
μονάχα , επιθυμώ να προτείνω και μια
λύση. Υπό την προϋπόθεση ότι “ουδείς
εκών κακός (= κανείς δεν είναι κακός με
τη θέλησή του)" πιστεύω πως η καλύτερη
επιλογή , κυρίως λόγο της ακεραιότητάς
της και της ανεξαρτησίας της από άλλους
παράγοντες, είναι ο φανταστικός φίλος.
Την προϋπόθεσή μου την στηρίζω στο
γεγονός ότι κανείς από εμάς δεν είναι
κακός, άρα μπορεί να επιλέγει πάντοτε
το ορθό και να καθοδηγεί τον εαυτό του.
Για να τεκμηριώσω τη θέση μου περί
καλοσύνης, φανταστείτε το εξής: ποιος
από εσάς όταν χτυπήσει έναν άνθρωπο,
οποιονδήποτε, θα κάτσει να γελάει και
να καμαρώνει για την πράξη του, καθώς
τραυμάτισε κάποιον; Σχεδόν κανείς,
καθ'εξαίρεση κάποιος μανιακός τρελός
που έχει ανάγκη από ψυχαναλυτή.
Μια κατάλληλη
αντιγνωμία είναι ότι τα πράγματα συνήθως
είναι πολύ πιο σύνθετα. Συμφωνώ. Τα
σύνθετα ωστόσο σχηματίζονται από
συσσώρευση απλών. Όταν κάθε μέρα υπάρχουν
τέτοια απλά προβλήματα που μένουν χωρίς
λύση στο εσωτερικό της ψυχής μας, τελικώς
πολλαπλασιάζονται και γίνονται περίπλοκα.
Εδώ εισάγεται
ο ρόλος του φανταστικού φίλου. Ένας
διάλογος (αντίστοιχη προσευχή) το βράδυ,
με τον μοναδικό αυτό φίλο, με το προσωπικό
θεό, με την άλλη όψη του εαυτού μας είναι
υπεραρκετός, για να κρίνουμε και να
αντιληφθούμε τα λάθη μας, τις επιθυμίες,
τα ορθά και τα μή.
Απλοποιούνται
έτσι μέρα με τη μέρα τα πράγματα και
αναλύονται, καθώς δεν υπάρχουν κρυφά
κίνητρα απέναντι στον εαυτό μας, δεν
χρειάζεται να ψευδόμαστε ή να κατηγορούμε,
διότι όλα κρίνονται από εμάς. Οδηγούμαστε
έτσι σε μια συνεχή αυτοβελτίωση -Γνώθι
σεαυτόν-!
