Δε φταις εσύ
ψιθύρισα στον εαυτό μου,
με πνίγει η άβυσσος του Εγώ,
μέρα με τη μέρα
φθείρει το κάθε τι καλό,
μέσα μου πιά
κρύβω κάτι νέο διαφορετικό,
απάνθρωπο, απόκοσμο και τρομακτικό,
Δαίμονας μου το Εγώ.
Δε φταις εσύ
φώναξα αυτή τη φορά,
έκρυβες μέσα σου συναισθήματα αγνά
-ίσως χαμένα από παλιά-
ήλπιζες να τα ανακαλύψεις ξανά,
τον Δαίμονα δεν τον ενδιαφέρουν αυτά.
Φταις εσύ,
ούρλιαζα πιά,
έκανες λάθος επιλογή
χάθηκες σε μια γη άγνωστη
μη περατή,
αισθάνθηκες συναισθήματα νεκρά,
ξεχασμένα από παλιά,
αφέθηκες σε αυτά,
να σε πάρουν μακριά.
Μα πέταξες δίχως φτερά.
Και μη λησμονάς,
ο κάθε θάνατος που γεννάς
σε κάνει λιγότερο ν' αγαπάς.
