Ο ήρωας μας γερνούσε πλέον. Όχι τόσο σωματικά, όσο ψυχικά, συναισθηματικά. Νόμιζε πως τα είχε ζήσει όλα και ας μην είχε αισθανθεί την κάθε εμπειρία ξεχωριστά. Είχε αισθανθεί τυχαία ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα συναισθημάτων, σε τέτοιο βάθος, που πλέον γνώριζε ποιά είναι η εξέλιξη τους από τη στιγμή που προκύπτουν έως τη στιγμή που κορυφώνονται. Ύστερα από την κορύφωση ακολουθούσε η Πτώση. Μια σισύφια Πτώση, που ήταν δεδομένη.
Βαρέθηκε να σκέπτεται πάλι και σηκώθηκε να κάνει μια βόλτα στο σπίτι. Το σπίτι του φαινόταν σα μουσείο. Στέγαζε το παρελθόν του. Το περίεργο σε όλη την υπόθεση όμως ήταν πως θυμόταν όλες τις στενάχωρες στιγμές του μέσα σε αυτό και ελάχιστες χαρούμενες - και ας γνώριζε πως υπήρχαν αρκετές. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο από δάκρυα που μόνο αυτός γνώριζε που, πως και γιατί. Κομμάτια από Όνειρα, σα θρυμματισμένο γυαλί του τρυπούσαν τα γυμνά πόδια σε κάθε Βήμα. Αναμνήσεις χαράς που είχαν μετατραπεί σε καπνό από όλα τα τσιγάρα που είχε καπνίσει σα μανιακός, λες και η απάντηση μπορούσε να βρεθεί σε κάποιο στοιχειό που θα σχηματιζόταν μέσα στην ασφυκτική καπνίλα. Στιγμές νεκρές. Σα μαυσωλείο. Δεν χωρούσε το μέλλον του εκεί.
Έφυγε!
Και πιστέψτε με ακόμα φεύγει γιατί σήμερα είναι Πρωτοχρονιά και χτές δεν ήταν.
Και χτές υπήρχε το σπίτι, ενώ σήμερα δεν υπάρχει.
Και χτές υπήρχε το σπίτι, ενώ σήμερα δεν υπάρχει.
