Κάθομαι στο παραθυρό μου σκεπτικός ονειροπολώ, ταξιδεύω και ελπίζω!
Τι ελπίζω; Ελπίζω σε μια στιγμή μονάχος μαζι σου, την οποια στιγμη θα με έχεις πλήρως ερωτευτεί και αγαπήσει. Ελπίζω οτι κάθεσαι και εσυ σε ενα απο τα παράθυρα του σπιτιού σου παρατηρώντας τα μακρινά αστέρια και τη σεληνη, μελαγχολώντας που αυτά κι ας είναι πιο μακρία απ'οτι εγώ μπορείς και τα κοιτάς. Ελπίζω σε χρόνους και στιγμές οπου η τύχη και το σύμπαν θα μας επέτρεπαν να είμαστε μαζι και οχι να μας χωρίζουν χρόνιες αποστάσεις. Γιατί τα ελπιζω ομως αυτα; Ένας Θεός ξέρει.
Καταρίεμαι,ναι, καταρίεμαι τον εαυτό μου που είμαι δειλός και αδύναμος. Δειλός γιατι δεν μπορώ να αψηφίσω το κάθε εμπόδιο ανάμεσα μας, και αδύναμος διότι δεν μπορώ να καταστρέψω κάθε εμπόδιο ανάμεσα μας! Ελπίζω οτι με καταλαβαίνεις, πως δεν ξέφυγα πάλι στα παρανοϊκά μου επίπεδα όπου το μόνο άτομο για το οποίο κρύβω αγάπη είμαι εγώ. Σε παρακαλώ πολύ να μη νομίσεις πως σε θέλω για να με αγαπήσεις. Η πηγή της εμπνευσής σου μου αρκεί. Το οτι εσύ βαδίζεις στην ίδια γη, στο ίδιο χώμα με εμένα, με κάνει να ερωτεύομαι κάθε κόκκο άμμου που κρύβεται κάτω απο τα πόδια σου, και τούτο μου αρκεί!
Ξέρω θα σκεφτείς γίνεται υπερβολικός, μα για ποιόν άλλο λόγο υπάρχει η υπερβολή παρα για να περιγράψει υπάρξεις νεραϊδένιες, υπέροχες, θεικές όπως μονάχα εσύ μπορείς να είσαι. Σε ικετεύω ομως, να μην διαβάσεις ποτέ το γραπτό αυτο. Διότι τότε ίσως εγώ καταστραφώ, ίσως η εσωτερική μου ύπαρξη χάθει και όλη μου η συναισθηματική φόρτιση μηδενιστέι, ίσως η ψηχεί μου καεί και ίσως η ζωή μου τελειώσει.....αλλα πάλι ίσως και όχι!!
