Παίζοντας με την Πείνα κυνηγητό!

Περπατούσα στον δρόμο τον σιωπηλό,
βάδιζα την πολυπερπατημένη οδό,
μα μες την σιωπή και την ησυχία,
εμφανίστηκε μιαν ανθρώπινη θωριά γεμάτη λύπη και δυστυχία:
-Γιατί πεινάω;
-Αν πεινώ.
-Πρέπει να πεινάω;
-Πεινώ!
Είπε και ξανάπε μονολογώντας.
Γω πάντως τ'άκουσα αυτά και τα ξέχασα,
τρελό τον πέρασα και τονε προσπέρασα,
όταν όμως σπίτι έφτασα,
τον πόνο του ένιωσα.
Δεν είχε πού να μείνει,
μάνα να τονε ταΐσει,
αδέρφι να φιλήσει,
και πατέρα ν'αγαπήσει,
η πείνα του ήταν μοναδική,
σωματική, μα κυρίως ψυχική.