Σήμερα, μεγαλώνοντας σαν να έχουν εξαφανιστεί αυτές οι
αυθόρμητες απαντήσεις. Δεν υπάρχουν πια
τα ενθουσιώδη όνειρα και οι φιλοδοξίες που χαρακτήριζαν τους νέους. Σαν να τις
έχει συνθλίψει η κρίση του καιρού μας, μια βαθιά πολιτική και ηθική κρίση. Και
μέσα στην προσπάθεια επιβίωσης, μαζί με αυτούς που παλεύουν- ελισσόμενοι και
δυναμικοί- ξεπρόβαλε μια ακόμη κατηγορία, προϊόν σύγχρονο: οι φιλοχρήματοι, οι
οπορτουνιστές, οι αλαζόνες. Η ατιμωρησία, ειδικά των ατόμων που επιδιώκουν να
πλουτίσουν με κάθε μέσο, σε βάρος άλλων ,και ανήθικα, προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις στους νέους.
Αυτοί, βλέποντας μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που φαντάζονταν, εξοργίζονται,
απογοητεύονται, προβληματίζονται. Το
κυριότερο όμως, είναι ότι αυτό επιδρά πολλές φορές διαβρωτικά στην ψυχολογία
τους και αποπροσανατολιστικά στον εσωτερικό τους κόσμο. Επειδή όταν μια
κοινωνία δεν έχει ή δε θέλει να προβάλει
ήρωες, προωθεί είδωλα, δηλαδή φτηνά υποκατάστατα που βραχυκυκλώνουν τους νέους σε
μια πλαναίσθηση ζωής στην οποία αυτά δρουν ως ναρκωτικά κατά της πνευματικής,
πολιτικής και ηθικής ανησυχίας.
Η πραγματικότητα κραυγάζει την ανάγκη προτύπων, ελεύθερης
σκέψης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Φυσικά η τιμωρία μόνη δεν είναι αρκετή.
Χρειάζεται υπέρβαση και αναδημιουργία.
