Για τον Βαλεντίνο...

Ήρθε κι ο Βαλεντίνος μας, γιορτή που ‘ναι και τούτη,

Τόσα ζευγάρια γύρω μου, να ρίχνουν μπαλαμούτι.

Εγώ όμως είμαι μόνος μου, μ’ επίδεσμο στο χέρι,

Γι’ αυτό κι ο Βαλεντίνος μου, χαρά δε θα μου φέρει.

Ο έρωτας μου είπανε σε στέλνει ως τον Άρη,

Κανείς όμως δεν έφτασε κρατώντας το φανάρι

Τα βογκητά τριγύρω μου, άγνωστη μελωδία

Μένω να παίζω μόνος μου, αρχαία τραγωδία.

Ω άγιε του έρωτα, στείλε κι εδώ λιγάκι,

Να δω χαρά στα σκέλια μου μ’ ωραίο  γκομενάκι,

Ο κόσμος είναι ολάκερος μ’ αιθέριες υπάρξεις,

Μα εγώ έχω υπερκόπωση απ’ τις πολλές μαλάξεις.

Κορμάρα  να ήταν δίπλα μου, με τα γυμνά της στήθη

Να της ξηγούσα τ’ όνειρο, το πώς γεννιούνται οι μύθοι

Του έρως το συναίσθημα, θα ‘θελα να το νιώσω

Ολημερίς κι ολονυχτίς, γυναίκα ν’ απαυτώσω.

Γυναίκα να ‘χα όμορφη, στο άδειο μου κρεβάτι

Να καβαλώ σαν στρατηγός στα τέσσερα το άτι.

Αχ Βαλεντίνε στείλε μου, του έρωτα τη μέθη,

Και άστο μύλο τον καλό, όλα να τα αλέθει.

Ένας Κρύος Πλανήτης

Και σε μια στιγμή,

σύντομη και κοφτερή,

αισθάνεσαι πως στη ζωή,

χάνει το κάθε τι αξία.

Σε έναν βάλτο βαθύ,

τρομακτικό, σκοτεινό και τραχύ,

όπου ο τρόμος παίρνει μορφή,

λάμπει ο ήλιος γεμάτος ειρωνεία.

Ένας πλανήτης κρύος,

η δική μου η ψυχή,

χαμένη κάθε αξία.

Ο ήλιος νεκρός,

τ’ άστρα πεθαμένα.

Της ψυχής μου οι φυλλωσιές,

-δίχως στοργή και ζεστασιά-

μαραίνονται και πετούν μακριά.

Των δέντρων μου οι καρποί,

αδημονούν για της Άνοιξης το φιλί.

Η στοργή χαμένη,

η ελπίδα πνιγμένη.

Ο Ήλιος νεκρός,

τ’ άστρα πεθαμένα,

κι ένας πλανήτης κρύος

η δική μου η ψυχή,

ποιος τις φυλλωσιές μου θ’ αγαπήσει,

ποιος τους καρπούς μου να φιλήσει.