Ένας Κρύος Πλανήτης

Και σε μια στιγμή,

σύντομη και κοφτερή,

αισθάνεσαι πως στη ζωή,

χάνει το κάθε τι αξία.

Σε έναν βάλτο βαθύ,

τρομακτικό, σκοτεινό και τραχύ,

όπου ο τρόμος παίρνει μορφή,

λάμπει ο ήλιος γεμάτος ειρωνεία.

Ένας πλανήτης κρύος,

η δική μου η ψυχή,

χαμένη κάθε αξία.

Ο ήλιος νεκρός,

τ’ άστρα πεθαμένα.

Της ψυχής μου οι φυλλωσιές,

-δίχως στοργή και ζεστασιά-

μαραίνονται και πετούν μακριά.

Των δέντρων μου οι καρποί,

αδημονούν για της Άνοιξης το φιλί.

Η στοργή χαμένη,

η ελπίδα πνιγμένη.

Ο Ήλιος νεκρός,

τ’ άστρα πεθαμένα,

κι ένας πλανήτης κρύος

η δική μου η ψυχή,

ποιος τις φυλλωσιές μου θ’ αγαπήσει,

ποιος τους καρπούς μου να φιλήσει.