Το φως, στο σκότος μου

Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό, χωρίς μια ηλιαχτίδα
ήταν η σκέψη σου λαμπρή, σαν φωτεινή πυξίδα
είχες μια σπάνια μορφή, θεσπέσια σε είδα
αν σ’ είχα πιάσει γκόμενα, δε θα ‘σουν παλλακίδα

Θα ‘σουν μία ιέρεια κι εγώ ακόλουθος σου,
και το κρεβάτι σου καημός κι εγώ το γιατρικό σου
Θα ‘σουν η Ιουλιέτα μου κι εγώ θα ‘μουν Ρωμαίος,
θα τα περνούσαμ’ όμορφα κι ας μην είμαι μοιραίος

Εσύ όμως δεν είσαι δω, είσαι μόνο στο νου μου
κι ο πόνος έγιν’ έντονος του δεξιού χεριού μου
σήμερα που σε σκέφτομαι, έλα λίγο στο πλάι,
να φτάσουμε στα σύννεφα, με στάση στη Χαβάη.

Η όψη απομακρύνεται, χάνεται σαν αέρας,
μένει το σκότος μόνο του, φεύγει το φως της μέρας
θα μείνεις μια ανάμνηση, στα στήθια μαχαιριά,
και θα ‘χω χέρια στο νάρθηκα από τη μοναξιά.