Περί διαλόγου

     Ο διάλογος αποτελεί σημαντικότατο στοιχείο αφενός για την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων και αφετέρου για την ενασχόληση με σοβαρά ζητήματα όπου απαιτείται αρμονικός συνδυασμός  απόψεων και ιδεών. Ήδη από την αρχαιότητα αναγνωρίζεται η αξία του καθώς πληροφορούμαστε για την ύπαρξη της Εκκλησίας του Δήμου στην αρχαία Αθήνα, την ανάπτυξη της ρητορικής και της φιλοσοφίας και κυρίως την επικράτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτή λοιπόν την αξία επιθυμώ κι εγώ να τονίσω και να υπενθυμίσω σε τούτο το κείμενο επιτρέποντας, φυσικά, σε κάθε αναγνώστη να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει και να εκφράσει τις δικές του ιδέες επί του θέματος.

    

     Διάλογος σημαίνει τροφή για σκέψη, έμπνευση, έκφραση ιδεών και αναζήτηση της αλήθειας. Τροφή για σκέψη διότι οι συμμετέχοντες στο διάλογο καλούνται να κατασκευάσουν επιχειρήματα, να παραθέσουν παραδείγματα και αντιπαραδείγματα, να διαφωνήσουν ή να συμφωνήσουν τεκμηριωμένα. Αυτό λοιπόν αναμφισβήτητα προϋποθέτει συνθετική σκέψη και κριτική ικανότητα. Και αν τυχόν κάποιος βρεθεί σε θέση που είναι ανήμπορος να απαντήσει, προβληματίζεται και εμπνέεται καθώς βλέπει το ίδιο ζήτημα από μια νέα διαφορετική οπτική γωνία που δεν είχε ανακαλύψει και του την προσφέρει τώρα ο συνομιλητής. Παράλληλα οι διαλεγόμενοι, ερχόμενοι σε επαφή με άλλες ιδέες και εμπειρίες, διαπιστώνουν ότι βελτιώνονται και μορφώνονται, αφήνοντας στην άκρη δογματισμούς και μισαλλοδοξίες. Εξάλλου η πειθώ στην οποία ασκούνται δεν επιτρέπει την καλλιέργεια τέτοιων αφοριστικών στάσεων. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τελικά η προσέγγιση της αλήθειας, η εύρεση της καλύτερης – κατά περίπτωση – λύσης στα ζητήματα που απασχολούν τους διαλεγόμενους και βέβαια η ενίσχυση των δεσμών στις διαπροσωπικές σχέσεις.

    

     Βέβαια, όσα αναφέρθηκαν παραπάνω είναι δυνατόν να επιτευχθούν με το διάλογο μόνο όταν οι συμμετέχοντες είναι έτοιμοι να ωφεληθούν από αυτόν, όταν θέτουν το διάλογο ως μέσο για επικοινωνία, αλληλεπίδραση και ανταλλαγή ιδεών και στην περίπτωση που θυσιάζουν εγωισμούς και προκαταλήψεις στο βωμό του  γόνιμου διαλόγου.

     Για το τέλος άφησα την εξής εικόνα: Φανταστείτε ένα νυχτερινό τοπίο όπου το φως του φεγγαριού θα μπορούσε να θεωρηθεί αμελητέο. Φανταστείτε επίσης έναν άνθρωπο να κρατά διστακτικά ένα φακό προσπαθώντας να προσδιορίσει το σχήμα και την όψη μιας γιγάντιας σφαίρας που βρίσκεται μπροστά του. Το φως που εκπέμπει ο φακός καλύπτει μια μικρή επιφάνεια που όμως δεν είναι αρκετή για να αποκαλύψει ακριβώς τα χαρακτηριστικά της σφαίρας. Και εδώ γεννώνται τα ερωτήματα: Δεν θα ήταν πιο εύκολο αν όχι μόνο ένας αλλά περισσότεροι φώτιζαν το ίδιο αντικείμενο; Δεν θα αρκούσε το φως των φακών πολλών ανθρώπων για να σχηματίσουν σαφέστερη αντίληψη (αν όχι πλήρη) σχετικά με το αντικείμενο; Σίγουρα θα υπάρχουν κι εκείνοι που αδυνατούν (;) να στοχεύσουν σωστά με το φακό τους αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Άραγε , αξίζει η προσπάθεια;

Υ.Γ: Περί διαλόγου μπορούν να γίνουν πολλοί διάλογοι, εγώ όμως έχω μόνο ένα φακό …