Μια φοβική κοινωνία,ανήμπορη να αντιδράσει

Όπου καταργείται η ελεύθερη σκέψη, όπου "τελειώνει" ο δρόμος της κοινωνικής δικαιοσύνης, όπου λείπει η ευγένεια, θάλλει η βία.

Η βία είναι αποτέλεσμα κατάργησης στοιχειωδών προϋποθέσεων κοινωνικής συνύπαρξης. Τέτοια στοιχειώδη προϋπόθεση συνιστά, πρωταρχικά, η ελεύθερη σκέψη, η εξασφάλιση παρρησίας και ισηγορίας συνδυασμένης με τον απεγκλωβισμό του νου από την προπαγάνδα και τη χειραγώγηση. Συγχρόνως, τη μη βία προάγει η κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία πραγματώνει την ισονομία, το κράτος δικαίου, την ευνομία, αλλά και την αρετή της ευγένειας προς το συνάνθρωπο και το κοινωνικό σύνολο, ως απόρροια του αλτρουισμού, του αλληλοσεβασμού και της ηθικής, ανθρωπιστικής συμπεριφοράς.  Η απουσία των εν λόγω παραμέτρων εύλογα θεωρείται ότι θα επιτρέψει να κατισχύσει η πνευματική βία, εξαιτίας της επιβολής της κυρίαρχης και όχι της ορθής άποψης δια του δικαίου της πυγμής. Εξάλλου, εγκαθιδρύεται η εγκληματικότητα και τα κοινωνικά παθογενή φαινόμενα, η βίαιη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ το έλλειμα αρχών, αξιών, ορίων συμπεριφοράς και δράσης, ο ατομικισμός έναντι της ψυχικής ευγένειας, θα προκαλέσει όχι μόνο τη λεκτική βία αλλά κυρίως την παραβίαση κάθε ηθικής αρετής.

Στη σημερινή κοινωνία, οι πολίτες καλούνται να ανταποκριθούν σε όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις υπό σκιάν  της δυσαρέσκειας, του άγχους, του φόβου και της απογοήτευσης. Προσπάθειες που δε δείχνουν διέξοδο στον ορίζοντα. Αντιθέτως, τα μέτρα που επιβαρύνουν τους αδύνατους συνεχίζονται και ο λαός αιωρείται μεταξύ φόβου και απόγνωσης. Είναι φανερό πως στη χώρα μας δοκιμάζεται πλέον η αντοχή του κοινωνικού σώματος, απέναντι στην επελαύνουσα ένδεια, και δοκιμάζονται δεινά οι θεσμοί. Μεγάλες περιοχές της Αθήνας βρίσκονται εγκαταλειμμένες, στο κατώφλι της συμμοριοποίησης και τη αστικής δυστοπίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, σε συνδυασμό με την αδυναμία του κράτους να δώσει ουσιαστική στήριξη στο πρόβλημα-αντί της εκτεταμένης ανασφάλειας ή κάποιου είδους προστασίας- ο φόβος διευρύνεται. Όθεν, οι άνθρωποι καταλήγουν να απαιτούν όλο και μεγαλύτερη προστασία, με αποτέλεσμα να αποδέχονται ή να καλωσορίζουν την επιθετικότητα των θεσμών χάριν της ασφάλειάς τους.

Ο φόβος και η ανασφάλεια, όμως, έχουν ένα διαβρωτικό αντίκτυπο στην κοινωνία. Στην πράξη βραχυκυκλώνουν και διαστρεβλώνουν τον πολιτικό διάλογο. Ένας τρόπος υπάρχει για την αποφυγή του προβλήματος: μην ασχολείστε με την πολιτική, μη βλέπετε ειδήσεις, αντ’αυτού δείτε τα πολύχρωμα κοπάδια των νευρωσικών του λάιφ στάιλ. Όμως, ο φόβος μετατοπίζεται. Μπορεί να αρχίσει ως αβεβαιότητα για τη δουλειά, ανησυχία για τη σύνταξη, αλλά μπορεί να καταλήξει σε ρατσισμό.

Χρειάζεται καθαρή και βαθιά σκέψη. Πολλοί πολίτες υποφέρουν αδίκως, οικογένειες νοικοκυραίων στενάζουν, επιχειρήσεις έντιμων και προκομμένων ανθρώπων συνθλίβονται. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η βία και η διάλυση όμως δεν αποτελεί διέξοδο σε καμία περίπτωση. Εν αντιθέσει, οι θεσμοί, οι αξίες, η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια είναι τα πολυτιμότερα αποθέματα για τα οποία πρέπει να αγωνιστούμε κι ακριβώς επειδή είναι άυλα κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει αν δεν τα παραδώσουμε εμείς οι ίδιοι βορά στον φόβο και την απόγνωση.