Πόσο πιά;

Πόσο πιά,
θ'αντέξω δω κλεισμένος,
σ'ενα μπουντρούμι παγιδευμένος;

Πόσο πιά,
θα κρατώ τα χείλη μου ψηλά,
για να χαίρεστε, σεις κύριε Διευθυντά;

Πόσο πιά,
να παραμείνω σε τούτη την τρύπα κρυμμένος,
όπου κυριαρχεί μόνο μένος;
Πόσο άλλο να σκύψω;
Λίιγο ακόμα, δεν πειράζει.

Τώρα πιά,
έχω γίνει ένα με τη δουλειά,
ένα με το γραφείο.

Τώρα πιά,
ελπίζω να μεταμορφωθώ,
να γίνω ενα ξύλινο γραφείο και γω,
τουλάχιστον έτσι,
ίσως την γαλήνη μου βρώ!