Για τον Α.Γ.

6 Δεκεμβρίου,

Η νύχτα που δεν ξημερώνει.

Κόκκινη η καρδιά

κλαίει,

Το αίμα σα ρυάκι

ρέει.

Το ρυάκι ρηχό

κυλά,

Μακριά θρήνοι και κραυγές

ουρλιαχτά.

« Ζήσε, ζήσε σε παρακαλώ,

μη φεύγεις ενώ σε κρατώ.

Ζήσε, ζήσε σε παρακαλώ,

μη με αφήνεις μοναχό, κενό.»

Νοσοκομείο Ευαγγελισμός: -Γειά σας, τα νέα μοναδικά.

Πρόλαβε και γλίτωσε μακριά.

Τυχερός ο Λυτρωμένος,

μακάριος κι απελευθερωμένος.

-          Μα πώς;

Ήταν ένα παιδί!

Δεν γνώρισε τη Ζωή,

του έλειπε ο πόνος και η πείρα,

η γνώση μαζί με τον έρωτα και τη σοφία.

Πώς τολμάς

έτσι

και μιλάς;

Μάνα δεν έχεις;

Δεν είχες; Δεν θα γίνεις;

-          Θάνατος για σένα,

κατάρα για τη μάνα,

το φως που γέννησε

η μέθη της εξουσίας το έσβησε.

« Μη. Πάψτε. Αφήστε με.

Να χαθώ. Να χαθώ.

Την Αδικία να ξεχάσω.

Τον κόσμο αυτό.

Καιρό το ήθελα, να ζώ να πάψω.

Μα το θάρρος δεν είχα, μονάχος να το πράξω.

Ας χαθώ. Ας χαθώ.»

« Νεαρέ. Πιθανέ μου αδερφέ.

Προχώρα. Η μνήμη σου τραντάζει όλη τη χώρα.

Όσο υπάρχει αυτή, παντοτινά θα ζεις.

Όσο υπάρχει γραφή, αθάνατος θα μείνεις.

Άσε πια πίσω τη στεναχώρια. Δέξου μια απολογία.

-Συγγνώμη που δεν είμασταν μαζί,

συγγνώμη που δε τη φάγαμε εμείς τη σφαίρα.

Ήρωας μας έγινες, δίχως να το θέλεις.

Θυσία δίχως να το ξέρεις.

Σκανδάλη ο σταυρός σου,

σταυρωμένος μα αθάνατος.

Η μνήμη σου ας είναι η Ανάσταση σου

Ώ Ήρωα μεγάλε,

Ώ Φίλε μικρέ.»