Λίγες σκέψεις για τις σκέψεις

Είναι πολλές οι στιγμές που περνάει από το νου μου μια ιδέα. Να αποτυπώσω σε ένα χαρτί όσα με προβληματίζουν. Είναι σπάνιες, όμως, οι στιγμές που το τολμώ. Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Τι με συγκρατεί από το να γράψω 2 σκέψεις σε ένα χαρτί; Όποτε το επιχείρησα, κάτι με απωθούσε από το ολοκληρώσω ένα κείμενο. Γιατί; Υπάρχει κάτι που με φοβίζει; Τι είναι αυτό, όμως; Τι φοβάμαι; Νομίζω πως ξέρω τι είναι. Scripta manent. Τα γραπτά μένουν. Και γίνονται συναισθηματικά φορτισμένες αναμνήσεις. Ενώ οι σκέψεις στο μυαλό; Αέρας. Ένας δυνατός άνεμος, που έρχεται γρήγορα, βιαστικά κι έπειτα φεύγει. Ή μήπως μια καταιγίδα; Ναι. Καταιγίδα. Που ξεκληρίζει τα πάντα στο διάβα της. Κάποιες φορές περαστική και άλλοτε έντονη, επίμονη. Σε κάνει να νιώθεις πως από τη στιγμή που κατέφτασε, θα μείνει για λίγες ώρες ή και μέρες. Επηρεάζει πλήρως τη διάθεση σου. Επισκιάζει τα πλάνα σου. Τοιουτοτρόπως λειτουργούν κι οι σκέψεις. Άλλοτε περνούν σαν αυτοκίνητο σε άδεια λεωφόρο και άλλοτε εγκαθίστανται για καιρό στο νου.
 

Και λοιπόν; Γιατί με φοβίζουν οι σκέψεις μου και δεν τις καταγράφω; Τι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό έχουν; Μάλλον τίποτα. Αυτό είναι που με προβληματίζει. Απλές, κοινότυπες σκέψεις. Και το ενδεχόμενο να διαβάσω, στο μέλλον, τέτοιες σκέψεις με φοβίζει ακόμα περισσότερο. Θα μου δημιουργήσει την αίσθηση πως η ζωή έφυγε κι εγώ την σπαταλούσα σε απλές, κοινότυπες σκέψεις. Επομένως, προτιμώ να τις καταχωρώ στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να πετάω το κλειδί. Είναι η εύκολη λύση, εξάλλου. Ξεχνάω τις σκέψεις κι είναι σαν να μην πέρασαν ποτέ από το κεφάλι μου. Προτιμώ να ξεχάσω αυτές τις ‘’αναμνήσεις’’. Όμως, ο άνθρωπος είναι οι αναμνήσεις του. Ή έστω αυτές καθορίζουν εν μέρει την ανθρώπινη του ιδιότητα. Όμως, αν ισχύει αυτό, ένας άνθρωπος χωρίς αναμνήσεις, δεν είναι άνθρωπος; Επιλέγω να μην είμαι άνθρωπος, επιλέγοντας να ξεχάσω τις σκέψεις μου;

Γαμώ το κεφάλι μου. Ξημερώματα Κυριακής κι έχοντας παρέα ένα μπουκάλι, με πιάνουν τα υπαρξιακά μου. Αναζητώ κι εγώ την ύπαρξη μου σε τούτο τον τόπο. Το ποιόν μου και το σκοπό μου. Ξορκίζω τις σκέψεις μου και τα φαντάσματα του παρελθόντος, κάνοντας χώρο για τα φαντάσματα του μέλλοντος. Κάτι πρέπει να κάνω. Αλλά τι…; Δε γνωρίζω. Για την ώρα, ας κοιμηθώ…