Καθόμουν
γύρω μου καρέκλες,
μπροστά μια σκηνή.
Ήταν κάπως
πληκτικά,
στη σκηνή ένα πιάνο
πιανίστες πολλοί.
Είχα αρχίσει να
βαριέμαι,
όταν ξαφνικά
ανέβηκε αυτή.
Σεμνά ντυμένη,
με όμορφο στητό
κορμί.
Υποκλίθηκε,
υποκλίθηκα,
έκατσε, έκατσα.
Τη κοίταζα
σήκωσε τα χέρια
ψηλά
άρχισε να παίζει.
Όλα χάθηκαν.
Μείναμε εγώ
εκείνη
και
το πιάνο.
Κοίταζα εγώ
εκείνη,
αυτή
το πιάνο.
Έκλεισα τα μάτια,
να τη δω καλύτερα.
Πράγματι
την είδα,
εκεί μπροστά
χάιδευε τα πλήκτρα
κι
άκουγες
τους αναστεναγμούς
τους.
Οι νότες σαν
κρύες σταγόνες
με αιφνιδίαζαν,
ανατρίχιαζα,
έτρεμα,
κρύωνα και
ζεσταινόμουν.
Δάκρυσα. Και
σκεφτόμουν
πώς
γεύεται
ο καθένας
τη ζωή. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου